Blij dat ik het gedaan heb en blij dat t achter de rug is
Ik denk dat er vele varianten van angst voor de tandarts bestaan. de mijne is vooral de angst voor de behandeling zelf. Ik begin hier weken van tevoren al over na te denken. Ik heb geen angstige associaties met het geluid van boren of de omgeving van de tandartsstoel.
Het binnenkomen bij Narcodent was dus ook geen vervelende ervaring. Gewoon, een tandrtspraktijk.
Er zijn een paar zaken, die ik vreemd (en voor verbetering vatbaar!) vindt, vooropgesteld dat dit mijn persoonlijke ervaring is:
Ik heb in het intakeproces geen kennis gemaakt met de tandarts. Een dame die geen tandarts is (althans, zo heeft ze zich niet voorgesteld), heeft de beoordeling van mijn gebitsfoto's gedaan en naar eigen zeggen de analyse daarvan, buiten mijn zicht, met een tandarts afgestemd.
Ik kreeg duidelijke documentatie mee naar huis. Onderweg heb ik mijn zorgverzekeraar gebeld met de vragen over betalingen en vergoedingen. De dame van de verzekeraar gaf aan dat de tandarts een verzoek kan indienen voor een behandeling onder narcose. Dan zou de narcose worden vergoed uit het basispakket. De dame van narcodent moest toch even overgehaald worden om een verzoek in te dienen bij verzekeraar, het verzoek is een aantal weken later gehonoreerd.
De behandeling: Ik had me voorgesteld in een ruime tandartskamer verdoofd te worden en op een uitslaaplocatie wakker te worden, vooral na een behandeling van 3 uur. De beleving was toch anders: ik kreeg een sterk serie-matig karakter voorgeschoteld, een anesthaesist, die haast leek te hebben en een tandarts (die ik toen voor het eerst zag) die even voorbij vloog en de hoogtepunten van de behandeling in één vraag af probeerde te stemmen.
Ik kreeg later te horen, dat mensen met angst dit prettiger vonden. Ik niet! Ik had de tandarts liever willen spreken over de behandeling en vlak voor de behandeling willen weten wat hij exact ging doen.
Dit is een punt wat jullie met patienten kunnen afstemmen bij de intake: het contact met de tandarts.
